zaterdag 15 september 2007

2007 deel 2: Isle of Iona - 8 dagen Thistle Camp NTS

Zaterdagochtend, het is zover: verzamelen op Charlotte Square voor het gebouw van de NTS. Al snel blijkt dat we een uitzonderlijke groep hebben: bijna de helft rookt (op 'normale' kampen roken hooguit 2 mensen en dat was al veel, zo vertelde kampleider Jon) en niemand heeft een vegetarisch/veganistisch dieet. Dat wordt dus elke avond vlees op het menu en maakt het koken een stuk makkelijker!
In het blauwe, knusse (lees: krappe, krakende, piepende, hortende-en-stotende) busje van Thistle Camps rijden we weg en via snelweg en wat-minder-snelle-weg door werkaamheden bereiken we Oban. Hier ontmoeten we Pete, de NTS-area manager van de Inner Hebrides. Hij zal ons het hele kamp uitleg geven, onderhandelen met de locals (wat zeer handig blijkt, omdat het gereedschap van TC zelf soms te wensen overlaat en we een flinke korting krijgen op de trip op onze vrije dag) en meedoen met de sociale activiteiten. Het weer is erg slecht: het regent en de boottocht wordt, afgezien van een snel sigaretje op het natte achterdek, binnen doorgebracht. Op Mull wordt het niet beter, Jon wijst naar een wolk waar toch echt een berg achter moet zitten. Eenmaal bij Fionnphort aangekomen kunnen we met moeite Iona zien liggen. Via de schuifdeur komt het regenwater de bus binnen. Ja, we krijgen er echt zin in om een week lang buiten door te brengen! Het enige wat droog blijft, is de Schotse humor van kampgenoten Jim en Richard.

Op Iona zijn de eerste missies het uitladen van de bus, het inruimen van de planken in de koelkast, de kamerverdeling (netjes de vrouwen bij de vrouwen en de mannen bij de mannen), het zetten van een paar potten thee en even uitdampen en genieten van het uitzicht vanuit het hostel.
Uitzicht bij het hostel

Daarna volgt al snel het aantrekken van de regenpakken, want Pete is vastbesloten ons in de regen alle gebieden van Iona te laten zien waar we die komende week aan het werk moeten. Lopende, uiteraard. Pete laat ons hekwerken zien, heel veel hekwerken! Gewone hekken die me nog nooit zijn opgevallen, maar waar ik nu, na deze ervaring, dus helemaal traumatisch van word als ik een slapgespannen gazen hekje zie. Bij een lokale crofter, hekwerk-expert van Iona en omgeving, krijgen we uitleg over hoe we een goed hekwerk kunnen bouwen. En het moet gezegd worden: zijn hekken zijn superstrak! Het weer klaart wonderbaarlijk ook op en naast de lokale bevolking worden we ook begroet door duizenden midges. Het flesje Skin So Soft van Jim gaat gretig in de groep rond. Ondertussen, niet te vergeten, hebben we natuurlijk erg mooie uitzichten als de wolken ons Mull laten zien.
Uitzicht naar Mull
Terug in het hostel eten we pizza (lekker makkelijk zo op de eerste dag) en worden de eerste (zeker niet de laatste deze week...) alcoholische versnapering met smaak genuttigd. Tot zover Thistle Camp, dag 1!


Dag 2 begint onwennig, broodjes smeren voor de lunch, ontbijten, de thermosflessen vullen met heet water voor de tea breaks, het verdelen van de taken voor die dag. Zondag is bepaald geen rustdag op Iona. En toen was moment daar: samen met Jim, Jon en Alice begin ik aan mijn eerste project: het ontmantelen en opnieuw spannen en timmeren van een Ionees hekwerk. Stiekum vinden Alice en ik dat we de beste plek hebben: langs de weg, met uitzicht op de Abbey en Mull. De rest van de groep gaat naar een ander deel van het eiland om hekwerken rond een corncrake-gebied te repareren. Het blijft soms niet helemaal droog, maar meestal wel, dus we hebben geen klagen. Jon geeft instructies en al snel hebben we het allemaal onder de knie: fencing pliers - om de oude spijkers uit de palen te krijgen, monkey strainers - om het gaas en prikkeldraad te spannen, en de safety glasses natuurlijk! Niet zo charmant, maar als we ze niet op hadden gehad waren zeker 2 mensen een oog kwijtgeraakt dit kamp.. Al snel ligt het hele hekwerk om, en hebben we veel bekijks van de Abbey-bezoekers. Het enige (luidrichtige) toeristen-Nederlands wat ik die week heb gehoord, zal ik niet ook vergeten: JAAAAHAAAAN!? HEB JIJ DE CAMERA MET ZOOMLENS BIJ JE?? (herkent iemand zich hierin? ;). Gelukkig blijft het vee in het weiland op afstand, zodat we alle tijd hebben om aan het eind van de dag een strak hekwerk achter te laten.
Strak hekkie!

Na 1 dag werken lopen de koeien en schapen het dorp niet meer in
 Verder ook op de foto de langstrekkende regenbuien van die dag.
Schaapjes op het droge (achter een strak hekje, uiteraard)


Overtrekkende regenwolk


En het klaart op, we zien Mull weer liggen
's Avonds is er een run op de douches, iedereen is klam en koud van vandaag. Council Jon (zijn bijnaam om verwarring met kampleider Jon te voorkomen) en Andy maken een voortreffelijke Spaghetti Bolognese. Nouja, na zo'n dag zou alles lekker gesmaakt hebben! Hierna zijn we allemaal wel toe aan een stevige borrel: de gin&tonic, whisky en wijn komen in ruime maten na het eten op tafel. Dit ritueel zal zich elke avond herhalen, onder het genot van meerdere potjes kaarten. Het spel, genaamd Bastard, is een leuke, en de naam doet zichzelf eer aan. Meerdere malen per avond vliegt die krachtterm over tafel... Buiten op de rookplek is het vooral winderig en koud, en donker, erg donker!




Maandag, Thistle Camp dag 3, worden we wakker met een zonnetje!
Uitzicht bij het hostel



Lagandorain Croft en hostel

Na het ochtendritueel beginnen Alice, Jim en ik aan project 2: het opknappen van het stukje grond rondom de informatieborden vlakbij de ferry slip. Werkzaamheden: het graven van een ondiepe greppel om een stenen muurTJE in te bouwen en het verzamelen van zware stenen vanuit alle hoeken van het eiland om dit muurtje te realiseren. Het eindresultaat is een klein muurtje, maar ik had me nooit gerealiseerd dat dit echt een hele dag in beslag zou nemen. Vooral omdat het verzamelen van goede stenen voor zo'n muurtje erg veel tijd vergt. Gelukkig komt Pete regelmatig met zijn autootje langskarren om ons en de stenen te vervoeren. Scheelt weer een hoop gesleep met zware keien!
Een kleine impressie van deze dag:
Stenen verzamelen


Greppel gegraven voor het muurtje


En stapelen maar
Lunchpauze - uitzicht


Lunchpauze - uitzicht


We worden nauwlettend in de gaten gehouden door deze Robin


Het resultaat na een dagje werken

's Avonds is het koken geblazen! Jon heeft een leuk idee: we laten de 2 Non-Scots op het kamp haggis, neeps en tatties maken. Samen met de Engelse Alice ben ik dus aangewezen om te koken. De haggis is (om het iets minder bijzonder te maken) gewoon pre-fab uit de supermarkt en moet 2 uur koken. De neeps en tatties zijn nog best tricky om te maken, op een elektrisch kookstel 2 grote pannen vol, tegelijk met de haggis, gaar zien te krijgen vereist een groot gevoel voor timing (en dat zonder kookwekker op een eiland waar niemand, behalve de toeristen, haast heeft). Door de aardappelstamp gaat uiteraard een grote klodder roomboter. Door een miscommunicatie roer ik door de neeps, gekruid met een berg kaneel, ook een half pak roomboter, achteraf een goede zet! Normaal is dit dus niet de bedoeling, maar dankzij de boter zijn onze neeps het culinaire hoogtepunt van het kamp.
Aan tafel schuift ook de fotograaf die op Iona is om foto's te maken voor de Thistle Camp 2008 brochure. Ik heb vooraf aan de telefoon met iemand van de NTS begrepen dat hij een Nederlander is, maar Angus spreekt diep-Schots en ik vraag eigenlijk niet verder en ga er gewoon van uit dat er een andere fotograaf gekomen moet zijn. Die avond besluiten we om onze drankvoorraad niet aan te spreken, maar naar de Martyr's Bay pub te gaan in het dorpje. Lopende over de donkere weg van Iona hebben we geen zaklampen nodig: de sterren zorgen voor genoeg licht. Echt geweldig om de hele melkweg te zien, zonder lichtvervuiling. In de pub bestellen we de nodige Wife Beaters (Stella Artois) en onder de stralende sterrenhemel lopen we de 20 minuten terug naar het hostel. Opeens hoor ik in bijna perfect Nederlands naast me: geweldig he, die sterren. Blijkt dat Angus toch wel Nederlands sprak, hij heeft een paar jaar in Nederland gewerkt! In een rare mix van Nederlands (Angus, die het wel weer leuk vindt om zijn buitenlandse talen bij te spijkeren) en Engels (Sas, die maar niet kan wennen om ineens weer Nederlands te moeten praten) lopen we verder kletsend terug en gaat de hele groep wederom te laat naar bed.


Dinsdag, dag 4, nog 1 dag te gaan voordat we onze vrije dag hebben. De tijd vliegt echt! Een beetje katerig van ons pubbezoek smeren we onze sandwiches en gaan op pad. Jim heeft al snel na vertrek een leuk tijdverdrijf gevonden: het verder slopen van een betonnen paal die irritant dicht langs de weg staat.
De man met de hamer


Ondertussen beginnen Richard en ik aan het zoveelste hekwerk, een karwei wat we pas op de laatste dag geklaard zullen hebben. Dit hekwerk ligt naast de Village Hall, en omdat het in zo'n slechte staat verkeert, bied het een prima kans aan de koeien om het dorp in te lopen. Dit tot grote onvrede van de locals, die het zat zijn om paniekerige toeristen gerust te stellen als er weer een groep koeien uitbreekt. Zoals op de foto te zien is het echt in erbarmelijke staat, en is ook het houtwerk aan een likje verf toe:
Kan wel een verfje gebruiken


Horror-hekwerk

Vandaag staat dus in het teken van het slopen van het hek, maar wel zodanig dat we het 's avonds redelijk provisorisch weer in elkaar kunnen zetten. De grote paal die bovenaan de helling staat, moet worden vervangen omdat het ding helemaal verrot is. En dat blijkt nog niet zo makkelijk: waar we ook proberen een diep gat te graven om een nieuwe paal in te zetten, zit 30 centimeten onder de aarde de rotsige grond van Iona. Uiteindelijk, na een ochtend medderen, komt Pete aanzetten met een lokale crofter die ons meteen een emmer cement aanbiedt. Dit laten we ons geen 2 keer zeggen! De paal wordt half vastgezet in het diepste gat wat we kunnen graven en de rest wordt aangevuld met cement. Verder werken kan nu niet, eerst moet het cement harden voordat we hekwerk kunnen gaan spannen.
Lunchpauze op mijn favoriete plekje

Ondertussen moet Angus natuurlijk nog plaatjes schieten. Met in de handen een beitel en hamer moet ik poseren, net doen of ik druk een prachtig houtsnijwerk aan het maken ben. Daarna volgt nog wat zwaar gereedschap wat we het hele kamp nog niet hebben aangeraakt, maar wat volgens Angus 'erg stoer zou staan'. En dat doet het! Voor het houten hek en een voetgangersbrug achter de Abbey zaag ik de rest van de middag de planken op maat.
Voetgangersbrug achter de Abbey

's Avonds eten we curry en onder de heldere sterrenhemel wordt het gemekker van de schapen regelmatig onderbroken door bulderende lachbuien van de nieuw gevormde rokende hanggroep op Iona (we hebben inmiddels al een visioen gekregen van een afdeling van de Alcoholics Anonymous op Iona, speciaal voor ons).


Woensdag, onze welverdiende vrije dag! Geen sandwiches smeren, geen thermosflessen vullen, maar rustig ontbijten met eieren en spek, gebakken door Council Jon. Pete heeft geregeld dat we met een fikse korting naar Staffa kunnen gaan. Vanaf de pier in het dorp varen we richting dit indrukwekkende eiland. Al snel lieten we Iona achter ons, zo van de zee ziet het er nog kleiner uit.
Iona gezien vanaf zee
De zee is niet bepaald rustig, dus de meeste van onze foto's zijn scheef en tja, Schots dan maar.. En sommige mensen aan boord hebben behoorlijk last van de deining, maar weigeren toe te geven dat het misschien ook wel aan de alcohol van de avond ervoor kan liggen ;)
Staffa


Staffa met Fingal's Cave
Eenmaal op Staffa is het wandelen over de gladde basaltblokken richting Fingal's Cave, heel spectaculair zo met die golven die met luid geraas de grot in komen rollen. De schuimvlokken vliegen in het rond!
Basaltpilaren op Staffa


Fingal's Cave

Ondertussen zit Jon te genieten van het uitzicht (lees: zijn kater uit te zitten), Jim is niet te beroerd om te poseren als een stoere Schot.
J&J
Voor noodgevallen..


Ook bovenop Staffa is het goed toeven, het is echt prachtig weer en voordat we de boot terug pakken, hebben we genoeg tijd om het hele eiland rond te wandelen.
Bovenop Staffa
De terugweg is nog humpier en bumpier dan de heenweg en al snel heeft iedereen last van een lichte tot zware vorm van zeeziekte, aangemoedigd door de golven die regelmatig in de boot terecht komen. Tot overmaat van ramp maken we ook nog een tussenstop op Mull.
Fionnphort, Mull

Eenmaal terug op het vasteland van Iona gaat ieder zijn eigen weg, sommige mensen gaan rechtdoor terug naar het hostel om te hangen, een paar fanatiekelingen plannen een wandeling rondom het eiland en ik ga richting Nunnery en Abbey.
Nunnery


Koe en Schilder


Stilleven in Iona Abbey


Kloostergang in de Abbey
 De Abbey is prachtig van binnen, maar om nou vanuit Oban heen en terug dit in 1 dagje te bezoeken? Nouja, het zal de hobby wel zijn van veel mensen, want het is er wederom stikdruk met dagjesmensen. Jammer, want ondanks dat je als toerist zijnde Iona waarschijnlijk wel na een dag gezien hebt, verdient dit eiland gewoon een veel langer bezoek dan 2 uur!! Buiten nog even 'mijn' strakke hekkie bewondert, leuk dat een dagje werk er voor zorgt dat het er weer piekfijn uitziet.
Strakke hekjes, ik kan er geen genoeg van krijgen ;)
Na een verfrissend kopje thee terug in het hostel is er nog tijd genoeg voor een wandeling naar Dun I, het hoogste punt van Iona. Tussen de schapen is de weg naar boven snel gevonden, het uitzicht is echt super!!
Panorama op de top
Schapen halverwege de heuvel


Dun I
Het idee om vervolgens richting de westkant van het eiland terug te lopen naar het hostel is makkelijker gezegd dan gedaan, sommige delen lopen steil naar beneden en toen ik redelijk beneden aankwam, kwam ik in moerasgebied uit. Heerlijk joh, dat Right to Roam! Uiteindelijk is het toch gelukt om bij de kust uit te komen.
Strand aan het noorden van Iona
Hostel
De onderstaande steen ligt vlak naast het hostel, en is Richard's en mijn nieuwe levensmotto geworden. De bevolking van Iona leeft echt zo, soms tot ergernis van Pete die sommige dingen gewoon snel geregeld wil hebben voor de NTS. Maargoed, de relaxte eilandmentaliteit trekt zich daar dus niets van aan!
:)
Op de avond van de vrije dag schijnt het goed Thistle Camps' gebruik te zijn om uit eten te gaan. Komen we dus weer in Martyr's Bay uit, maar deze keer in het restaurant-gedeelte. Voortreffelijk eten voor ongelooflijk weinig geld, niemand heeft meer ruimte voor een toetje. Dat iedereen na het eten nog wel ruimte heeft voor een paar pints in de pub, tja... Stelletje ongeregeld
Slainte!
Om half 10 liep de pub vol met locals die uit de kerkdienst kwamen. Al snel kregen we een rondje pints als dank voor ons werk, iedereen was in opperbeste stemming en alhoewel ze de kerkdeuren net uit waren, gingen de sterke verhalen en schuine moppen in rap tempo door de pub. Te laat naar bed, wederom!


De ochtend na de avond ervoor.. Het lijkt wel of per dag we later uit bed komen, sneller ons brood kunnen smeren en thermosflessen vullen! We gaan allemaal weer om 9 uur aan de bak. Vandaag is de dag van gravel! Geen nette tennisbaan-gravel, maar goed genoeg om de kuilen in de weg mee te dichten, voetpaden achter de Abbey mee te repareren en ons klusje bij de informatieborden af te ronden. Vandaag dus heel veel geschept, geracet met kruiwagens, spierballen gekweekt en ons rotgelachen om toeristen die werkelijk geloofden dat we dit werk doen omdat we dit als straf van de rechter hebben opgekregen ("echt waar mevrouw, we dragen deze wijde regenbroeken zodat jullie de kettingen niet kunnen zien"). Maar het resultaat na deze dag mag er zijn: iedereen bekaf, maar voldaan! Iets waar waarschijnlijk nog jarenlang elke dag toeristen op rondlopen, dit keer zonder te struikelen over vervelende, uit de grond stekende stenen. Toen we ons werk van een afstandje trots bekeken, wezen enkele bejaarden vol lof naar ons muurtje. Echt te gek!!
Stilleven
Nog een paar keer gravel racen met de kruiwagen en dan is het klaar!
Ook langs de weg bij de Abbey is goed werk gedaan, de betonnen paal is inmiddels gesloopt en er is een prachtig afgemetseld muurtje ontstaan. Dit ziet er echt een stuk beter uit dan dat we net aankwamen! De locals zijn er ook blij mee, ze hebben nu wat meer ruimte om over de smalle eilandweg te scheuren
Mooi muurtje
Na de mengelmoes van etenswaar die echt opmoeten, verenigd in een rare stoofpot die gek genoeg heerlijk smaakt, genieten we van een schitterende zonsondergang.
Zonsondergang bij het hostel





Niet te geloven dat dit al de laatste dag is! De tijd is echt omgevlogen, waren we aan het begin van het kamp allemaal nog onervaren in het hek-werken, vandaag lopen we vol vertrouwen naar het hek bij de Village Hall om deze voor ons vertrek tip-top af te leveren. Maar eerst natuurlijk ontbijten, alle restjes op maken, dus iedereen mag de dubbele hoeveelheid tonijnsalade mee op brood en ohja, die zakjes chips moeten vandaag ook maar allemaal op. Wat een straf!
Het hekwerk blijkt toch lastiger dan gedacht, zo op een schuine helling werken maakt het er niet makkelijker op. Maar Richard, Jim en ik zetten door, met de gedachte dat we het niet half-afgemaakt kunnen achterlaten. Zeker niet als Sarah Smith, nieuwslezeres op Channel 4 en de dochter van wijlen John Smith (ex-partijleider van de Labour Party, hij ligt begraven op Iona), langskomt en ons mededeelt dat ze morgen in de Village Hall (hieronder links op de foto) gaat trouwen! Motivatie genoeg om dit stukje Iona netjes achter te laten. We hopen trouwens van harte dat ze geen sleep zal dragen ;)
Wel hebben we vandaag verrassend veel pauzes tussendoor, de vermoeidheid hakt er ook goed in na een week lang bikkelen.Maar uiteindelijk kunnen we het project toch goed afronden, en dat geeft enorm veel voldoening.
Strak in de verf


Een perfect gespannen hek
Jim en ik blijven achter om nog een hekwerk dat nergens voor dient en toch maar in de weg staat, te slopen. Richard gaat de rest helpen met het laatste hekwerkje elders op het eiland. Ondertussen probeert een schaap onze gereedschaps-emmer leeg te eten.
Cheeky sheep

 Halverwege de werkzaamheden worden we weer vergezeld door een deel van de groep. Tijdens ons gesloop wordt per ongeluk het bordje van "Cnoc A Chalmain" van zijn paaltje geramd. Erg rouwig is Jim er niet over, hij vind die mensen van Cnoc A Chalmain maar een stel zeurders en ik kan niet anders dan het met hem eens zijn: de meeste locals zijn enorm blij met ons werk, maar die mensen kunnen echt alleen maar zeuren (of we die kuilen in de weg niet meteen hadden kunnen dichten en dat we steeds in de weg lopen). Als revenge binden we het bordje maar vast aan een paal bij de grond en doet Jim nog snel een vrome impressie
Say a prayer ;)
En dan, aan het einde van de dag, een groot applaus van Pete: we hebben het toch maar mooi geflikt, alle taken die gedaan moesten worden zijn af! Hij had het nooit verwacht dat we zoveel werk zouden kunnen verzetten, en trakteert ons (op rekening van de NTS) in de tea room op scones en thee. We rijden terug met de rammelbus naar het hostel.
Regenboog boven Iona

 Iedereen neemt gretig een douche en dan is het aanvallen op het laatste avondmaal: een stoofpot van mutton (schapenvlees) van Iona. Van de croftende eigenaar van het hostel hebben we vandaag namelijk 2 grote stukken mutton gekregen als dank voor ons gedane werk aan het eiland. Bij het eten komt Pete nog met een paar flessen wijn aanzetten, geschonken door andere crofters op het eiland. Zo leuk, de mensen waarderen ons werk echt enorm. 's Avonds is het tassen inpakken geblazen zodat alles klaar staat voor het vertrek de ochtend erna, en wordt er, totdat alle flessen whisky, dozen wijn en blikken bier op waren, ge-Bastard in opperbeste stemming. Het bleef nog lang onrustig op Iona..
Laatste zonsondergang op Iona




Geen opmerkingen:

Een reactie posten